Foto: De mijn van Potosi in (bron: Ronald van der Veer)
Bolivia - De mijngang is nog goed te betreden. Soms is de doorgang wat lager en dan komt de helm goed van pas. Bij de ingang van het museumpje is een kleine uitsparing. Hier kan de hele groep plaatsnemen en zo de rails vrijmaken voor de karretjes met mijngruis die naar buiten worden gereden. Doordat de rails schuin afloopt komen de karretjes met een flinke snelheid naar beneden gereden. Remmen is geen optie. De mijnwerkers, die het karretje begeleiden, staan achterop het karretje. Onderling wordt afgestemd wanneer de karretjes naar buiten kunnen en wanneer de karretjes weer omhoog getrokken worden. Ook kunnen de toeristen tussendoor over de rails de mijnen in lopen. In het museum wordt getoond hoe het zilver gedolven wordt. Welke materialen gebruikt worden en wordt de geschiedenis van de mijnen beschreven. Als we verder het spoor volgen de mijnen in, worden de doorgangen lager, neemt de hoeveelheid zuurstof duidelijk af en loopt de temperatuur op. Onderweg rijken we mijnwerkers de ingekochte frisdrank. Hier wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Via een smalle doorgang kruipen we letterlijk naar het tweede niveau. Op handen en voeten of soms glijdend op de kont bereiken we deze mijngang. Hiervandaan kunnen we via een doorgang en een gammel houten trappetje op het derde niveau komen. Hier wordt het mijngruis in een zak geschept, die vervolgens omhoog naar het eerste niveau getakeld wordt. Een primitief en zwaar karwei. Vanaf deze gang klimmen we nog dieper. Via twee houten trappen komen we op het vierde niveau in de mijn. De schacht is gemaakt door Alberto. Hij werkt voor zichzelf. Hij heeft zijn eigen mijnschacht op dit niveau. Alberto is bezig met een steenbeitel en een hamer om een gat van 30 centimeter te maken in de wand. Hier heeft hij drie tot vijf uur voor nodig. Vervolgens kan hij het dynamiet in het gat aanbrengen en een ontploffing forceren. Al het vrijgekomen steen brengt hij met een zak op zijn buik via de doorgangen naar buiten. Alberto maakt geen gebruik van de lift. Deze lift is van de coöperatie van mijnwerkers en hij moet hier extra voor betalen. Dit kost hem te veel. Gemiddeld is Alberto drie dagen aan het hakken en heeft hij twee dagen nodig om het steen naar boven te brengen. Hij is nu 29 jaar en werkt al sinds zijn 12de in de zilvermijn. We hebben hem de door ons ingekocht staven dynamiet gegeven en we geven hem een fles frisdrank.
De hoogste hoofdstad ter wereld La Paz
Bolivia - De bagage wordt opgeladen op twee minibusjes en door het erg drukke verkeer van La Paz de stad en via de tolweg worden we naar ons hotel gebracht. Ons hotel ligt in het centrum van de stad. La Paz is gelegen in een kom, met de arme wijk El Alto en het ...
De opgravingen van Tiahuanaco
Bolivia - Om half negen vertrekt de bus richting Tiahuanaco. Hier liggen de oude ruines van de Tiwanakustam. In de periode 500 tot 1200 n.c. waren zij hun tijd al ver vooruit. Zelfs nu is het nog een raadsel met welke hulpmiddelen zij de bouwwerken gerealiseerd ...
Laguna Verde
Bolivia - De Boliviaanse grens ligt in de bergen en in het midden van eigenlijk niets. Wederom vullen we een visum in, halen een stempel. Het hele ritueel begint te wennen. Na een uurtje is alles geregeld, is de bagage opgeladen op de vier jeeps en trekken we Bolivia ...
Zoutmeer Salar de Uyuni
Bolivia - Zonder verdere lekke banden, rijden we rond half vier het zoutmeer op. Een vreemde gewaarwording. Het meer heeft nog het meeste weg van een bevroren en besneeuwd meer. Het enorme oppervlakte (ongeveer een-vijfde van Nederland) maakt het meer en de tocht ...
